En dan loopt ge 1400 kilometer in een jaar tijd, doet alles met de fiets en doet er nog wat andere sport bij. En dan laad je je boodschappenkratjes uit. En dan zegt de rug: “KRAK”.
Ik wist meteen dat het niet goed zat, ik wist ook begot niet hoe ik die krat weer moest neer zetten. Toch gelukt en meteen maar wat gestretched, wat moet een mens anders. Toen dacht ik dat het wel mee zou vallen.
Op zondag behoorlijk wat pijn. Maar toch maar wat lopen, want lage rugpijn en ik: dat is nu precies niet de eerste keer. Groot verschil: normaal gezien sluipt dat er stilletjes in, meestal door gebrek aan beweging. En dan kan ik dat al eens loslopen. Nu was het dus met een krak er in gekomen. Tijdens het lopen geen pijn trouwens, wonderbaarlijk. Zondag viel best mee.
Maar maandag was niet goed. Echt niet. Dokter en ostheopaat gebeld en ik mocht er ’s avonds naartoe. Allebei van mening dat dit er eentje is dat wel efkes kan aanslepen. Dat er behoorlijk wat tijd zal nodig zijn. Hoeveel, daar hebben ze zich niet echt over uitgesproken. Pijnstillers! Rustig houden maar toch blijven bewegen. En in stoelhouding liggen.
Dju hé zeg. En ik was nu zo goed bezig met mijn schema. Ik heb echt geen goesting om dat stil te leggen. En zondag is er midwinternachtrun. Voor mijn marathon panikeer ik nog niet, dit komt vroeg genoeg. Maar toch. Bleh.
OK ik weet het. First world problems in vergelijking met de geschiedenis van Michel. Maar toch. KAK!